Kars
The town of Kars (Կարս, Карс) is the only access point to the ruins of the ancient capital of Armenia, Ani, which is now located just inside of Turkey. It is the capital of the Kars Province which holds a mixed population of Kurds and Turks.
Despite the fact that there is a mosque just a stones throw away from it, the Surb Arakelots Cathedral (visible in photo) was converted into a mosque in 1998. It still needs restoration and repair, however, and is covered in weeds.
Needs translation[edit | edit source]
Կարս, (Карс, Kars), Գարս, Գարու քաղաք, Խարս, Խոչզին, Կարի, Կարիս, Կարիս կոլակի, Կաոիս քալաքի, Կարիս քոլաքի, Կարուլ, Կարուց քաղաք, Կորսա, Ղարս, Ղարսի, Ղորսան, Վանանդ, Քոլսան — Քաղաք, բերդաքաղաք Կարսի մարզում, նրա կենտրոնը: Գտնվում է Ախուրյանի աջակողմյան վտակ Կարսի գետի ափին, բլուրներով շրջապատված բարեբեր դաշտում, 1850 մ բարձր վրա: Կ մատենագրության մեջ հիշատակվում է համեմատաբար ուշ 9 — 10-րդ դդ, սա կայն իբրև բերդ կամ բնակավայր այն գոյություն է ունեցել շատ վաղ` հնագույն ժամանակներում (9 —6–րդ դդ մ.թ.ա.): Կարին ք–ի նման, Կ նույնպես որոշ հայագետներ կապում են հին կարենիտիս ցեղի անվան հետ: Հայկականից բացի Կ–ի մասին շատ տեղեկույուններ են հաղորդում նաև բյուզանդական, վրացական, թուրքական և ռուսական աղբյուրները:
Հնում Կ մտնում էր Այրարատ աշխ-ի Վանանդ գավ–ի մեջ: Նրա առաջին տերերը Վանանդի նախարարներն էին, իսկ Կ հավանաբար նրանց գլխավոր բերդն ու նստոցն էր: 9-րդ դ վերջերից Կ հիշատակվում է իբրև բք, իսկ 928 թ այն դարձավ Հայաստանի մաքրաքաղաքը: 961 թ մայրաքաղաքը տեղափոխվեց Անի, իսկ Կ մնաց Բագրատունիների կրտսեր ճյուղի` Կարսի կամ Վանանդի ֆեոդալական թագավորության մայրաքաղաքը: 11-րդ դ երկրորդ կեսերից մինչև 12-րդ դ վերջերը Կ-ին տիրել են թուրք-սելջուկները: 12– րդ դ վերջերին Կ իր շրջակայքով ազատա գրեցին Զաքարյան իշխանները, իսկ 1240-ական թթ այն գրավեցին մոնղոլները: 9—րդ դ մինչև մոնղոլական նվաճումները, Կ զգալիորեն առաջադիմեց: Այդ ժամանակներում են կառուցվում Կ-ի մինչև այժմ կանգուն Կաթողիկե եկեղեցին (10-րդ դ) և հայտնի անառիկ բերդը: 10 — 13-րդ դդ Կ Հայաստանի առևտրի ու արհեսաագործության խոշոր կենտրոններից Էր: Նա սերտ կապեր ուներ Սև ծովի նավահան գիստների և հարևան երկրների ք-ների հետ: Անուղղակի տեղեկություններից կարելի է ենթադրել, որ Կ 11 — 13-րդ դդ ուներ շուրջ 50000 բնակիչ: Կ-ի անկումն ու նրա պատմության մռայլ ժամանակներն սկսվում են 1240-ական թթ: 1394 թ—ից ք պարբերաբար ավերում են Լենկթեմուրի հրոսակախմբերը, իսկ 15-րդ դ այն ավերում ու կողոպտում են կարակոյունլու և ակկոյունլու բարբարոս ցեղերը: Պակաս ավերիչ չէին նաև 16—18-րդ դդ պարսկա-թուրքական պատերազմները: 17—19-րդ դդ Կ Կարսի փաշայու թյան կենտրոնն Էր, որն իր հերթին մտնում էր Էրղրումի վիլայեթի (նահ–ի) մեջ: 1876 թ Կ անջատվեց Էրզրումից և դարձավ Կարսի վիլայեթի կենտրոնը: Այս հանգամանքը, սակայն, Կ—ի համար որևէ դրական նշանակություն չունեցավ: Այն թուրքական տիրապետության ողջ ընթացքում մնաց սոսկ սովորական բք` իր անճաշակ հյուղակների քաոսային վիճա կով: Թուրք նվաճողները հոգ էին տանում միայն Կ-ի բերդը ամրացնելու և ստվար կայազոր պահելու մասին:
Կ 19-րդ դ շատ հաճախ առնչվել է ռուս-թուրքական ռազմաքաղաքական հարաբերությունների հետ: Կ ռուսական զորքերն առաջին անգամ գրավում են ռուս-թուրքական պատերազմի ժամանակ (1828 — 29 թթ)՝ 1828 թ հունիսի 23– ին: Կարսի 11000-անոց կայազորն ու բեր դը պաշտպսյնող 151 թնդանոթները ռու սական զորքերի հաղթանակը կասեցնել չկարողացան: Սակայն 1829 թ սեպտեմ բերի 14-ի Ադրիանապոլսի պայմանագրով Կ և նրա շրջակայքը վերադարձվեց թուրքերին: Երկրորդ անգամ Կ ռուսները գրա վեցին Ղրիմի պատերազմի (1853—1856 թթ) ժամանակ՝ 1855 թ նոյեմբերին: Այդ ժամանակ գեներալ Ն. Մուրավյովը կոտրելով Կ-ի 33000-անոց կայազորի դիմադ րությունը, հարկադրեց նրան անձնատուր լինել: Սակայն պատերազմի՝ Ռուսաստանի համար անհաջող ավարտից հետո Կ կրկին վերադարձվեց Թուրքիային:
Կ–ի հարցը հաջողությամբ լուծվեց 1877 — 78 թթ ռուս–թուրքական պատերազմից հետո: Կ իր շրջակայքով Ռուսաս տանին անցավ Բեռլինի 1878 թ հուլիսի 13–ի պայմանագրով: Ռուսական կայս րությունը նոր նվաճած տարածքից կազմեց Կարսի Մարզ-ը (տ), Կ կենտրոնով:
Կ-ի ու համանուն մարզի միացումը Ռուսաստանին ուներ առաջադիմական հսկայական նշանակություն: Ռուսական տիրապետության շրջ–ում նախկինում գործադրվող բռնություններին ու կամա յականություններին փոխարինեցին կարգ ու կանոնը, գույքի և անձի երաշխիքը և խաղաղ ու անդորր կյանքը: Բարեփոխու թյունները շատ զգալի չէին ք—ի ներքին կյանքում: Կ ռուսական տիրապետության ժամանակ նույնպես մնում էր որպես արեևելյան տիպի, ծուռ ու մուռ փողոցներով բնակավայր առանց ընդհանուր հատա կագծի: Ք շուներ կոմունալ տարրական պայմաններ, գրեթե զուրկ էր կանաչից: Տները քարաշեն էին, երկհարկանի, փայտ յա պատշգամբներով: Նրանց մի մասը դասավորված էր լ–ան լանջերին: Ռուսները վերակառուցեցին ք–ի դաշտային մասի հր կողմի արվարձանը: Այն շրջապատված Էր աշտարակավոր պարիսպներով: Այստեղ կառուցվել էր նաև ռուսական եկեղեցի, միահարկ, ընդարձակ, թիթեղ յա տանիքներով տներ ու խանութներ: Կ 1800—1830 թթ ուներ 15000 բնակիչ, որից 10000-ը՝ հայեր, 1830—1850 թթ՝ 14000, որից 6000-ը՝ հայեր, 1897-ին՝ 20805, որից 10332-ը` հայեր, իսկ 1914-ին՝ 30086, որից մոտ 84 տոկոսը՝ հայեր: Ք-ի տնտեսական կյանքը բավական աշխուժացավ 20—րդ դ սկզբներից՝ Ալեքսանդրապոլ — Կարս (1899 թ) և Կարս —Սարիղամիշ (1915 թ) երկաթուղագծերի կառուցման ու խճուղային ճանապարհների բա րեկարգման շնորհիվ: Այդ ժամանակ ք-ում ստեղծվեցին սննդի և թեթև արդյունաբերության մի քանի ձեռնարկություններ, սպանդանոց, որտեղ տարեկան մորթվում էր մինչև 1000 գլուխ խոշոր եղջերավոր անասուն: Ուներ շուրջ 800 խանութ ու կրպակ, ուր կազմակերպվում էին տոնավաճառներ: Ք—ի կյանքում զդալի տեղ Էր գրավում գյուղատնտեսությունը: Այն ժա մանակ քաղաքապատկան հողերի տարած քը հասնում էր 4000 դեսյատինի: 19–րդ դ սկզբին ք ուներ տարբեր կարգի 3000 տ, 18 եկեղեցի և մի քանի մզկիթ, որոնց մի զգալի մասը ավերված ու լքված էր: Թուրքական լծից ազատագրվելուց հետո Կ—ում բավական աշխռւժանում է կրթական գործը: Այստեղ 1880 թ բացվում են քաղաքային տարրական արական և իգական ուսումնարանները: 1909 թ սկսում է գոր ծել իգական գիմնազիան: Սրանք բոլորն էլ ռուսական դպրոցներ էին: Դրանցից բացի հայկական մի քանի եկեղեցիներին կից կային տարրական ուսումնարաններ: Այդպիսի երկու (տղաների և աղջիկների) ուսումնարան ուներ ս Մարիամ եկեղեցին: Ք–ում գոյություն ունեին նաև մասնավոր՝ խալֆայական տիպի, մի քանի ուսումնարաններ: 1910 թ ք-ի բոլոր դպրոցներում սովորողների թիվը հասնում Էր 1376-ի: Նոր և նորագույն ժամանակներում Կ—ում հրապարակված պարբերականներից են «Կարս» (1883 թ), «Բանվոր» (1917 թ) շաբաթաթերթերը, «Աշխատավորի ձայն» բանվորական-գյուղացիական (1920 թ) և «Դիրքերում» օրաթերթերը (1920 թ): 1920 թ Կ-ում կազմակերպվում է բոլշեվիկյան ռազմահեղափոխական կոմիտե:
Կ, ինչպես և Հայաստանի միջնադարյան շատ ք—ներ, սկզբում սովորական բերդ Է եղել, և հայ պատմիչները այն հենց այդպես Էլ ներկայացնում են («Բերդ Կարուց» ևն): 9—13-րդ դդ բերդի շուրջն էլ ծավալ վել է ք, իսկ ամրոցը վերածվել միջնաբեր դի: Հետագայում, պարսկա–թուրքական տիրապետութրան մռայլ ժամանակներում, Կ—ի հայկական բերդը, որը գտնվում Էր ք-ի արլ մասում, շարքից դուրս է եկել: Սակայն թուրքերը, հաշվի առնելով Կ–ի սահմանամերձ լինելը, այն պարբերաբար ամրացրել են պաշտպանական նոր կա ռույցներով: Թուրք պատմիչ Փեչևիի վկա յությամբ Կ–ի բերդի հիմնավոր վերակա ռուցումը սկսվել Է 1578 թ: Հետագայում ամրակայվող աշխատանքները շարունակ վել են այն աստիճանի, որ Կ, որպես ամրություն, 19—րդ դ կեսերին համարվում Էր Վերդենին (Ֆրանսիա) ու Պերեմիշլին (Ռումինիա) հավասար հռչակ ունեցող բերդ: Կ–ի բերդն ուներ կրկնակի պարիսպներ 26 ամրակուռ աշտարակներով: Աշտարակներից 17–ը գտնվում էին հր կողմում, 9–ը՝ արմ: Բերդի անկյունների չորս աշտարակները մյուսներից ավելի խոշոր ու բարձր Էին: Պարիսպների բարձր 10 — 12 մ Էր, պատերի լայն` 1,5 մ: Բերդի ընդհանուր երկար 1000 մ Էր, լայն՝ 500 մ: Բուն միջնաբերդը տեղադրված Է Կարսի գետի աջակողմյան ժայռի վրա: Միջնաբերդը, որ շրջապատված Է կրկնակի պա րիսպներով, պետք Է որ կառուցված լինի հին հայկական բերդի տեղում: Մինչև թուրքական լծից ազատագրվելը՝ Կ-ի բերդը բնակեցված էր բացառապես թուրքերով և. բաժանված Էր 17 թաղերի: Բերդի ամրություններն ու մյուս կառույցները շարված են անմշակ քարով, բայց ամուր են, բարձր ու գեղեցիկ: Կ-ի բերդի ողջ համալիրում երբեմն տեղավորվում էր 30000 — 40000 զինվոր:
Կ—ի պատմաճարտարապետական հուշարձաններից ամենաարժեքավորը Մայր եկեղեցին է, որը կառուցվել է Հայոց Աբաս Բագրատունի թագավորի (928 — 953 թթ) ժամանակ՝ 10—րդ դ կեսերին: Այն կլոր հատակագծով կենտրոնագմբեթ շքեղ կառույց է, հայկական միջնադարյան լավա գույն կոթողներից մեկը, որը թուրքական ավերիչ ձեռքից ազատված, այսօր Էլ տի րաբար իշխում է հետամնաց գավառական ք-ի վրա: Բացի դրանից, Կ-ում կային հայկական ս Նշան, ս Աստվածածին, ս Գրիգոր, ս Մարիամ, ս Առաքելոց, ինչպես և Միքայել Հրեշտակապետի ռուսական և ս Գևորգ հունական եկեղեցիները:
Կ—ի մյուս հրշարժան կառույցներից են Կարսի գետի վրա գտնվող քարաշեն երեք կամուրջները:
Կ այժմ թեև Կարսի նահ–ի (վիլայեթ) վարչական կենտրոնն է, սակայն 1918 — 1920 թթ հետո ոչնչով չի փոխվել: Այն տն տեսությամբ, մշակույթով և արտաքին տեսքով խղճուկ մի բնակավայր է` 50000—60000 բնակչով: Հայերի վերջին բեկորները Կ-ից հեռացել են 1918 — 20 թթ:
Կ—ում են ծնվել Հայ մշակույթի ու գիտության մի շարք երախտավորներ: Կ մեծ բանաստեղծ Եղիշե Չարենցի ծննդավայրն է: Այստեղ են ծնվել նաև ՀԽՍՀ ժողովրդական նկարիչ, ԽՍՀՄ Գեղարվեստի ակադեմիայի թղթակից-անդամ Հ. Զար դարյանը, ՀԽՍՀ ժող նկարիչ Խ. Եսայանը, լեռնային ինժեներ, սոց աշխատանքի հերոս Ռ. Գրիգորյանը, կենսաբան, գի տութ դ-ր, պրոֆ ՀԽՍՀ ԳԱ թղթակից–անդամ է Դավթյանը, գրաքննադատ Գ. Վանանդեցին, քիմիկոս, դ-ր, պրոֆ, ՀԽՍՀ ԳԱ թղթակից-անդամ Հ. Չալթիկյանը, բժիշկ, պրոֆ Եղ. Հովսեփյանը, տեխ նիկական գիտ դ-ր, պրոֆ, Ղազախական ՍՍՀ ԳԱ թղթակից-անդամ Խ. Ավետիսյանը, իրանահայ գրող Լ. Բզնունին, տեխն գիտ դ-ր պրոֆ Ա. Աբրահամյանը, գրող Ատրպետը (Աարգիս Մուբայաջյան), բառաստեղծ Վ. Արամունին, գրող Աղավնին (Գրիգորյան), ռեժիսորներ Ա. Ալայանը, ժ. Ավետիսյանը, ճարտարապետ Փ. Մանուկյանը:
Articles[edit | edit source]
Imam of Kars does not allow Armenian tourists to light candles in church turned into mosque[edit | edit source]
KARS, AUGUST 15, 2005 NOYAN TAPAN - ARMENIANS TODAY. A number of Turkish
newspapers ("Hurriet", "Milliet" and some others) reported on August
15 that the imam of the city of Kars did not allow a group of tourists
from Armenia to light candles and hold a religious ceremony at the
Church of Twelve Apostles turned into a mosque. The Armenian Apostolic
Church was turned into a mosque in 1998 and called Qumpet Chamii. Imam
Mehmed Altun prohibited the Armenian tourists from lighting candles or
singing in the former church. According to the imam, such ceremonies
are not allowed in a mosque, the newapaper "Marmara" wrote. Later the
tourists intended to light candles in the garden of the former church,
but this time some locals intervened, preventing them from doing
so. The Armenian tourists had to interrupt their ceremony and leave.
| This article contains text from a source with a copyright. Please help us by extracting the factual information and eliminating the rest in order to keep the site in accordance to fair use standards, or by obtaining permission for reuse on this site.. |
Kars battles for access to Armenia and beyond[edit | edit source]
Sunday, July 30, 2006, Turkish Daily News.
DOMESTIC
Reopening of the border with Armenia will be a move that will not only boost the local economy but will also be a major breakthrough for Turkish exporters.
Barış Altıntaş, ANKARA - Turkish Daily news
Kars Mayor Naif Alibeyoğlu is waging an uphill battle to overcome nationalist sentiments against Armenia that are boosted by the continued occupation of the Nagorno-Karabakh district of Azerbaijan and to once again get the Turkish-Armenian border reopened to civilian traffic and trade since being shut down in 1993.
Alibeyoğlu says that reopening the border crossing with Armenia will not be simply a move that will boost the local economy of the region but will also constitute a major breakthrough for Turkish exporters who have been dreaming of acquiring cheap and secure land and rail access to markets in Central Asia and beyond.
Once a wealthy and diverse city full of Turks, Kurds, Armenians, Russians and Georgians; Kars today is among the country's poorest and most neglected provinces. The unique character of the city is a stunning reminder of ethnic influences in times past. Conquered by Russia in the Crimean War, then again in the Russo-Turkish War of 1877, Kars was taken back by Turkey during the War of Independence and remained behind the Iron Curtain for the next 70 years, gradually losing vigor and experiencing the start of migration.
Exodus of the 1970s and 1980s
The first wave of migrants in recent times left the city in the 70s at a time of intense armed conflict of right and left ideologies. The progressive culture of Kars made it a stronghold for a wide range of leftist groups which worked against the city's urban manners, according to Gürbüz Çapan, former mayor of Istanbul's Esenyurt district, inhabited by a large number of migrants of Kars origin.
"Kars then had a city culture," recalls Çapan.
"Locals here would attend the theater and ballet. You can't find another town like Kars in Anatolia. People had an urban culture where the social hierarchy mattered. Dreams of a classless society by leftist youth worked to destroy that culture," admits Çapan in retrospect.
The first wave of migrants was followed by a second wave in the 1980s as the city languished in growing poverty and fell into the hands of gangs and mobsters.
With the fall of the Soviets and the emergence of an independent Armenia, the border reopened and Kars finally started to awaken as a trade center once again until 1993, when the Armenia-Azerbaijan war broke out. Upset with the text of the Armenian declaration of independence, which included a territorial claim on parts of Turkey, and acting in solidarity with Azerbaijan, Turkey closed the border.
Kars Mayor Alibeyoğlu is a devout believer that the city can regain at least some of its past splendor. Alibeyoğlu pictures Kars as the "Davos of the Caucasus."
"If that was its status 80 years ago, then why shouldn't it be so now" he asks.
Kars will be home to the 3rd Festival of Caucasus Cultures between Sept. 15-17, hosting groups from 30 countries including Armenia, Ukraine, Sudan and even Cuba. The festival is just one attempt to earn Kars the recognition it deserves. Apart from that, the municipality has a number of projects to preserve the unique Tsarist-era architecture of the city, responsible for the city's decrepit charm. In addition, a large citadel, currently surrounded by shanty-houses awaiting to be demolished by the municipality -- which has built new homes in another part of town for the current occupants -- and a crumbling Armenian church-turned-mosque are some of the sights accounting for Kars' specialization in ruins.
The current local government, however, is focusing not only on restoration projects and international festivals to expand Kars' recognition but also on arts and culture in hopes to revive some of the ity's grandeur. The municipality has photography, painting, sculpture and chess workshops. It also offers ballet classes to 250 children. The recently restored Fine Arts School has one of the most elegant buildings in town.
The Armenian border:
Kars, with 70 percent of its population having left for bigger cities in the past two decades and its only source of income being livestock breeding, has little chance of attracting any investment from national or local businessmen. "he period of state investments is long gone," says Alibeyoğlu. The eventual reopening of the Armenian border would reawaken the city, the mayor and almost all of Kars' residents believe and pray.
"Turkey's future is in Central Asia and the Caucasus. Turkey lost this market to Russia and America," Alibeyoğlu says.
Until the bid to preserve the city's buildings is shared at a national level and its Armenian border reopens, Kars will continue to suffer the gloomy feeling that pervades it.
'This is not who we are'
Kars is mentioned in renowned Turkish author Orhan Pamuk's book 'Snow'. Although the locals were initially proud of their city being mentioned in a Pamuk book, most were exasperated when they were introduced to its content, which tells the story of a Turkish poet who spent 12 years in political exile in Germany and then moved to Kars, portrayed as a tangle of poverty-stricken families, Kurdish separatists and political Islamists. The people of Kars, who take pride in their city's progressive character and frequently underline the heavy influence of left groups in the city's past, are angry with Pamuk's book, which they feel has been grossly unfair to their town.
"Yes, what he describes in the book could have happened anywhere in Turkey," a local driver admits. "But out of all the towns in Turkey to place Islamists, why chose Kars as the backdrop to your novel? This is not who we are.
| This article contains text from a source with a copyright. Please help us by extracting the factual information and eliminating the rest in order to keep the site in accordance to fair use standards, or by obtaining permission for reuse on this site.. |
Monument to symbolize peace, unity[edit | edit source]
Thursday, April 12, 2008, Turkish Daily News.
Kars is the city which is closest to Armenia from Turkey. Mehmet Aksoy, a prominent Turkish artist, designed a sculpture and called it the ‘Paragon of Humanity.’ A 130-m high monument will be erected on top of Kazıktepe Hill situated just across the ancient castle of Kars. It will be a symbol of peace.
VERCİHAN ZİFLİOĞLU, ISTANBUL - Turkish Daily News
Setting sail from Turkey's eastern province of Kars, a call for peace and friendship will reach, wave after wave, the Republic of Armenia, and from there to every corner of the Caucasus.
Kars is the closest point in Turkey to Armenia. From Kars, the two countries are only a half hour apart. Despite that, the people of the two countries do not know each other and, because of that, mutual prejudices can never be overcome. This is because close contact is not possible between the two peoples, Turks and the Armenians. Leaving aside the diplomatic and political problems between Turkey and modern-day Armenia, the largest problem between the two societies is an absolute failure to establish a dialogue between Turks and Armenians. At this point, civil society initiatives and artists from both countries have much to do.
Mehmet Aksoy, a prominent Turkish artist, arguably one of the world's greatest sculptors, is readying what he calls the “Paragon of Humanity,” a 130-meter high monument to be erected atop Kazıktepe Hill situated across from the ancient castle of Kars. About 14 meters of the monument has so far been completed. A “V” symbolizing peace will rise toward the sky from a spot four meters from the monument. Tears, symbolizing pain, will fall from the eyes of the Paragon and will be visible from all of Armenia and the Caucasus. These teardrops will glitter with the help of laser lights at night.
Aksoy, speaking to the Turkish Daily News, said, “we Turks and Armenians are sisters and brothers. Now, it is time for both of us to open our hearts to each other and heal our traumas.” Aksoy's greatest dream is to see yet another peace and friendship monument rise from Armenian side, opposite the “Paragon of Humanity.”
The opening ceremony for the “Paragon of Humanity” will be held on Sept. 1,World Peace Day. “I would like to invite my family and world-famous musician Bob Dylan, whose ancestors migrated from the Kağızman district of Kars a few generations ago, to the opening ceremony for the Paragon,” said Aksoy and added, “Dylan is also from a family of Armenian descent.”
Hands to reach peace
The idea of a Paragon first appeared on the agenda three years ago. Then it became a project with the initiative of Kars Mayor Naif Alibeyoğlu. Aksoy said the project was suspended for a period due to prejudices and opposing views of some groups. Despite that, Aksoy did not suspend his studies and continued to produce projects regarding the Paragon, even though he thought turning his idea of the “Paragon of Humanity” into reality was no more than a dream. Aksoy explained his attitude; “Brothers have been enemies to each other since the time of Abel (Habil) and Cain (Qabil). Now, it is time for peace between the brothers.”
Aksoy designed the “Paragon of Humanity” in the form of a human body divided in half. Two halves of the same body will be positioned to look at each other face to face and a wall will rise in the middle. A hand will reach out to the sky. “The hand will serve as a call for amity and humanity,” he said and added that he has faced problems from some circles that have speculated about the Paragon's hand. Aksoy said, replying to negative comments about it, “the extended hand belongs to the body divided into two halves. That is to say, the hand belongs to neither of the parts. It is the part of a single body.”
Gender of the huge sculpture will be uncertain. Aksoy said his aim in doing that was to attract attention to the phenomenon of “human.” A teardrop, nine-meters in diameter, will fall from the Paragon's eye. “Teardrops are falling down from the eyes of God for the cruelty that one brother commits against another,” said Aksoy and noted that holy books were the source of his inspiration.
‘I am tied from the bottom of my heart to people of this land'
“Hostility between Turks and Armenians has been perpetually fuelled,” said Aksoy, and he hoped for a victory of “love” soon. Living in Berlin for many years, the artist said, “Rums [Greeks with Turkish nationality] and Armenians were my best friends during all those years that I was far away from my home country. Those people are still tied from the bottom of their hearts to Turkey. And so am I.”
For Aksoy, problems similar to those between Turks and Armenians can also be seen all around the world. He said the basic reason for those problems is a lack of belief and love and added, “Man has produced incredible technology but has failed to take even a tiny step in the name of humanity and love.” External interventions further fuel the problems between Turks and Armenians, said Aksoy. “If they leave us alone with each other, we would definitely overcome our problems. But this does not suit some people's interests.”
Aksoy has already begun talking with local residents about his sculpture. “I tell them about love and friendship, that we have lived on the same land for centuries.” He concluded, “let's embrace each other, no matter who is Turk, who is Armenian or who is Kurd. As an artist, I just would like to hope. It is impossible for me to live without hope.”
Mehmet Aksoy was born in Hatay in 1939. In 1969, he attended the Istanbul Fine Arts Academy Sculpture Department. With a state scholarship, he went to London to continue his education in 1972. Between 1972 and 1978, he served as a founding member and president of the Berlin Association of Turkish Academician Artists. Aksoy is the recipient of several national and international awards, such as the second-place prize in the Luthar Platz Sculptural Competition (1982), the second-place prize in the Bundengartenschen Sculptural Competition (1985) and the Rumi Peace Award.
| This article contains text from a source with a copyright. Please help us by extracting the factual information and eliminating the rest in order to keep the site in accordance to fair use standards, or by obtaining permission for reuse on this site.. |
‘Ucube’ Decapitated in Kars: ‘Monument to Humanity’ Demolition Underway[edit | edit source]
By: Nanore Barsoumian
The Monument to Humanity’s two-stone figures were effectively decapitated after Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan declared the structure a “freak” (ucube, in Turkish) during a January visit to Kars.
According to its sculptor, Mehmet Aksoy, he created the monument to acknowledge the pain rooted in the division between Turkey and Armenia, and to promote peace, brotherhood, and rapprochement between the two countries.
The two figures—meant to be one—stood face-to-face, with one extending a hand to the other.
The demolition began on April 26—though it had been scheduled for the 25th, while Armenians worldwide commemorated the anniversary of the Armenian Genocide.
In the presence of riot police, the heads of the statues were dismounted and trucked away.
Thus, a conciliatory symbol has itself become a target of intolerance—a fate Aksoy has likened to the destruction of Buddhist relics by the Taliban.
Chasing ‘ucube’ out of town
Meanwhile, in Eskisehir’s Tepebasi municipality, dozens of artists contributed their art to an exhibition titled “Ucube-Ebucu,” which opened on April 9. (“ebucu” is ucube read backward.) At the opening were Aksoy, Kars Mayor Ahmet Atac from the Republican People’s Party (CHP), and former Culture Minister Ercan Karakas. The exhibition featured works that caused a stir in conservative segments. Its organizers were forced to terminate the exhibit earlier than planned, after some of the works, like a painting by Menekse Samanci, were deemed offensive for “insulting religious values.”
In the painting, Samanci depicts a mosque, its minarets replaced by the figures comprising the Monument to Humanity. Between the two figures, and over the dome of the mosque, the artist has drawn three strings holding up lights that spell “UCUBE.” According to news reports, Samanci argued her work was a criticism of those who used religion to suit their agendas, rather than an attack on Islam. Two paintings, including Samanci’s, are now subject to an investigation by Eskisehir prosecutor Erdogan Yildirim.
The mosque in Samanci’s painting is the Suleymaniye Mosque, whose architect Mimar Sinan (1490-1588) is believed to be an Armenian (or Greek, by some accounts). The replacement of the minarets with the two figures may be interpreted as a powerful statement on the use of religious rhetoric as either a unifying force or a destructive weapon.
The last days of ‘Ucube’
In a Jan. 8 visit to Kars, Erdogan fueled a debate on the future of the monument when he declared it a “freak” and “abomination,” and called for its demolition and replacement with “a beautiful park.”
“They have placed an abomination next to the Mausoleum of Hasan Harakani. They erected a strange thing,” the prime minister was quoted as saying.
Authorities also claimed the statue lacked a zoning permit, and that it stood on a historic 16th-century military site.
In late January, the Kars Municipal Assembly decided to demolish the monument.
A week before the demolition was to begin, Bedri Baykam, a Turkish artist, and his assistant, Tugba Kurtulmus, were stabbed in the abdomen following a meeting where Baykam called for a march and protest on April 23.
Kars’s former mayor, Naif Alibeyoglu, a man who actively sought to improve ties with neighboring Armenia, commissioned the work in 2006, and almost immediately faced a backlash.
Observers have noted that the large percentage of ethnic Azeris in the city opposed the construction of the statue, which may have played a part in sealing its fate.
Armenians from Kars[edit | edit source]
Armenians who were born or who have lived in Kars:
Armenians who's ancestors are from Kars: