Հովհաննես Թումանյան: Սուտասանը
Սուտասանը
Հովհաննես Թումանյան
Լինում է, չի լինում մի թագավոր: Էս թագավորը իր երկրումը հայտնում է.
«Ով Էնպես սուտ ասի, որ ես ասեմ՝ սուտ է, իմ թագավորության կեսը կտամ նրան»:
Գալիս է մի հովիվ: Ասում է.
— Թագավորն ապրած կենա, իմ հերը մի դագանակ ուներ, որ էստեղից մեկնում էր, երկնքում աստղերը խառնում:
— Կպատահի, - պատասխանում է թագավորը: - Իմ պապն էլ մի չիբուխ ուներ, մի ծերը բերանին էր դնում, մյուս ծերը մեկնում, արեգակիցը վառում:
Ստախոսը գլուխը քորելով դուրս է գնում:
Գալիս է մի դերձակ: Ասում է.
— Ներողությու՛ն, թագավոր, ես վաղ պիտի գայի, ուշացա: Երեկ շատ անձրև եկավ, կայծակները տրաքեցին, երկինքը պատռվեց, գնացել էի կարկատելու:
— Հա’, լավ ես արել, - ասում է թագավորը, - բայց լավ չէիր կարկատել, էս առավոտ մի քիչ անձրև թափվեց:
Սա էլ է դուրս գնում:
Ներս է մտնում մի աղքատ գյուղացի, կոտը կռնատակին:
— Դու ինչ ես ուզում, այ մարդ, - հարցնում է թագավորը:
— Ինձ մի կոտ ոսկի ես պարտ, եկել եմ տանեմ:
— Մի կոտ ոսկի՛, — զարմանում է թագավորը: — Սուտ ես ասում, ես քեզ ոսկի չեմ պարտ:
— Թե որ սուտ եմ ասում, թագավորությանդ կեսը տուր:
— Չէ՛, չէ՛, ճշմարիտ ես ասում, - խոսքը փոխում է թագավորը:
— Ճշմարիտ եմ ասում` մի կոտ ոսկին տուր: