Հովհաննես Թումանյան: Անհաղթ աքլորը

Անհաղթ աքլորը
Հովհաննես Թումանյան

Լինում է, չի լինում՝ մի աքլոր է լինում:

Էս աքլորը քուջուջ անելիս մի ոսկի է գտնում:

Կտուրն է բարձրանում, ձեն է տալի.

- Ծուղրուղու, փող եմ գտե՜լ...

Թագավորը լսում է, իր նազիր-վեզիրին հրամայում է՝ գնան խլեն բերեն:

Նազիր-վեզիրը գնում են՝ խլում բերում: Աքլորը կանչում է.

- Ծուղրուղու, թագավորն ինձանով ապրե՜ց...

Թագավորը ոսկին ետ տալիս է իր նազիր-վեզիրին, ասում է.

- Ետ տարեք իրեն տվեք, թե չէ աշխարհքովը մին կխայտառակի մեզ էդ անպիտանը...

Նազիր-վեզիրը ոսկին տանում են ետ տալիս աքլորին:

Աքլորն էլ կտուրն է բարձրանում.

- Ծուղրուղու, թագավորն ինձանից վախե՛ց...

Թագավորը բարկանում է, նազիր-վեզիրին հրամայում է.

- Գնացե՛ք, - ասում է, - բռնեցեք էդ սրիկային, գլուխը կտրեցեք, եփեցեք բերեք ուտեմ, պրծնեմ դրանից:

Նազիր-վեզիրը գնում են աքլորին բռնում, որ տանեն: Տանելիս կանչում է.

- Ծուղրուղու, թագավորն ինձ հյուր է կանչէլ...

Տանում են մորթում, պղինձն են կոխում, որ եփեն, ձեն Է տալի.

- Ծուղրուղու, թագավորն ինձ տաք-տաք բաղնիք Է ղրկե՜լ...

Եփում են բերում թագավորի աոաջն են դնում, կանչում Է.

- Թագավորի հետ սեղան եմ նստե՜լ, ծուղրուղու՜...

Թագավորը շտապով վերցնում Է կուլ տալի: ՛Կոկո՛րդով գնալիս կանչում է.

- Նեղ-նեղ փողոցներով անց եմ կենում, ծուղրուղու՜...

Թագավորը որ տեսնում Է՝ կուլ տվեց, Էլ չի ձենը կտրում, իր նազիր – վեզիրին հրամայում Է թուրները հանած պատրաստ կենան, որ մին Էլ ձեն ածի — զարկեն:

Նազիր-վեզիրը թրերը հանած՝ պատրաստ կանգնում են մինը Էս կողմը, մյուսը էն:

Աքլորը որ թագավորի փորն Է հասնում, ձեն Է տալի.

- Լուս աշխարհքումն Էի, մութ տեղն եմ ընկել, ծուղրուղու՜...

- Զարկեցէք... - հրամայում Է թագավորը:

Նազիր-վեզիրը զարկում են, տալիս են թագավորի փորը պատռում: Աքլորը դուրս Է պրծնում, փախչում Է, կտեր ծերին կանգնում ձեն տալի.

- Ծուղրուղու...